ÖZLEMİN KÂBUSUM

Geceler mengene, içimi sýkar
Hasret yankýlanýr, küsüþlerimde.
Ne kadar baðýrsam, sessizlik çýkar
Saðanak gözyaþý, gülüþlerimde…

Ben uyurum, özlem her an uyanýk
Koþamayan ayak, çýkmayan çýðlýk
Kaynaþan “Neden?”ler, boðan hýçkýrýk
Kuþku mezarlaþýr, düþüþlerimde.

Onur paramparça, uykular yarým
Gözümü kýrpamam; dalsam, korkarým.
Uyku haram; kâbus, tüm rüyalarým
Yorgun sabahlarým da düþlerim de.

Onur BÝLGE




Sosyal Medyada Paylaşın: