þaire aþk lazým...
her aþkýn deminde, en koyusunda, en acýlýsýnda yazýlýr þiirleri þairlerin...
gelene deðil; hep gidene yazýlýr...
acý körükler zaten ilhâmý...
el bebek, gül bebek deðildir þiiri aðlatan þairin hayatý...
empati de bir yere kadar deðil mi?..
bilirim...
gelene de yazdým þiirlerimi ama;
hiç giden için yazdýklarým kadar kanatmamýþtý þiirlerim, okurken...
ama; hep aþkýmý anlattým...
hiç beddua’m olmadý cennet’ime...
"dilim yansýn" dedim kazara nefsime yenilip söverse diye...
ne kadar kaçsa da ben hapsetmiþtim ya o’nu yüreðimin en kuytusuna;
hâlâ da orada dýr kendileri...
kendilerine yaratýlmýþ bir dünyanýn tenhalýðýnda, sessizliðinde,
sesi; sesime karýþýr durur ömrümün en bitmesini istemediðim hayallerimde...
ama; gerçekler... ah o gerçekler...
yok mu o týrnaklarýmla yüzümü kanatýp sonra yerlere yeksan eden beni, simsiyah en çýkmaz mürekkeple kader denen defteri karalayan kâtip?..
hâlâ; oynamaktadýr ben gibi acizle tekmeleriyle..
ne yapmalýdýr?
hiç birþey...
sadece yazmalýdýr yeni þiirler acýnýn sayfalarýndan
kan misali damlayan dizelerini çýkmaz mürekkepli kalemlerle...
yazmalýdýr ki; okuyabilmelidir hayat acemileri...
anlamalýdýrlar da isteyince ölünemeyeceðini...
ve mahpusluðun insanýn içinde olduðunu...
"voltalar, tesbih,parmaklýk yalan" mý?...
bence deðil...
deðil...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.