Huzursuz Topraklar
hançeresinde düðümlenmiþ
ince sýzýsý var koynunda ahlarýn
kalbe mühürlü mezar taþlarý
kuru dallar gibi ölüler hissiz
toprak kýna taze gelinlere
yiðitlere ana kucaðý huzurlu
ölüm adýn kara çalsýn yüzlere
bilmez misin?dönüþ yine sana
daha fidanlar sulanacak dalýnda
serpilecek üzüm gözlü civanlar
keklik sekiþli süt kuzularý nârin
diller baðlanacak isyan yok serde
ölüm diyorum!
huzur çal arta kalan âhir ömrüme
merhemlerin sür sýzýma ilaç
yorgun ayaklarýma dem vur
þâh deðilim þâhbaz deðilim daðlarda
inci boncuklarda yok fâkir hânemde
huzur Nirvâna’da artýk
yeþil yapraklar kefen ölüme
Maveraûn da yýkanacak gözyaþlarý
çeraðlar hep ayný ýþýktan
dönüþler ayný dilden pervâne
huzur ayný topraklara gebe
23.09.2009
insan nerede yürürse hakka orada huzur buluyor yeter ki rahatsýz edilmesin
topraðýnda okunan her dûa ulaþýyor mekânýna maksat içten olsun yürekten
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Ekber Hırlak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.