REVA MIDIR EY CANA
Ömrün sonbaharýnda bahçemde açan lâle,
Merhâmet et gönlümü atma hicr-i melâle.
Sensin hülyâlarýmýn en muhteþem kadýný,
Mehtâba, yýldýzlara ezberlettim adýný.
Aynalarda hâyâlin bir gelip bir gidiyor,
Bu elîm ayrýlýða katlanmak, dayanmak zor.
Kendimden kýskanýrken, sakýnýrken ben seni,
Sense bir selâmýna hasret eyledin beni.
Sen maðrur edâlýsýn, ben aþkýna köleyim,
Býrak ta bu sevdânýn mâtemiyle öleyim.
Sen böyle bîgânelik rýhtýmýnda gezerken,
Izdýrap gemilerim engine açar yelken.
Beni nâra atarsýn bürünüp esrârýna,
Hüzünlerim yýðýlýr saçlarýmýn karýna.
Bilmiyorum hüsnünün vuruldum da nesine,
Seni gül diye diktim gönlümün bahçesine.
O gül solmasýn diye hislerimle suladým,
Gam çekmem, el yanýnda mecnuna çýksa adým.
Ýçimin yangýnýný söndürmüyor dost, yârân,
Bu kadar vefasýzlýk revâ mýdýr ey cânân.
Bu yaralý gönlümü yýktýn virân eyledin,
Kuþattýn can evimi kâlbim suzân eyledin.
Yetmez mi ettiðin bu âþýða cevri cefâ,
Gururun mu kýrýlýr göstersen biraz vefâ.
Seni sevdim seveli her dem hicrân eyledin,
Kararttýn âfâkýmý dehri zindan eyledin.
Zâlim bîgâneliðin umudumu savurdu,
Can alýcý bakýþýn beni kâlbimden vurdu.
Mevsim-i hazânýmda gözyaþým kan eyledin,
Visâl hâyâllerimi bir bir hüsrân eyledin.
Gönül ýzdýrabýný çeken bilir ey kadýn,
Bu sevdâlý gönlümü öldürmekse maksadýn,
Ýhânet hançerini sapla tam ortasýna,
Aksýn kaným aþkýnýn vefâsýzlýk tasýna.
Kâlbim her vuruþunda adýný sayýklýyor,
Kabrimde söner ancak içimi yakan bu kor.
Sen maðrur edâlýsýn ben aþkýna köleyim,
Býrak ta bu sevdânýn mâtemiyle öleyim.
Ýbrahim SAÐIR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.