İNMELİ

Kamelyada biri var…
Kendiliðinden olan her þey gibi,
o da tek baþýna kalývermiþ bu gölgelikte.
Olacaðý varmýþ. Olmuþ.
Öyle güzel, öyle iyi gidiyordu ki,
evi dolup taþardý sevdikleriyle,
eþ, dost, ahbaplar…
Tek yoldaþý, ak bir fincan þimdi.
Arýyor bakýnýyor yakýna ve uzaklara.
Ýþitmeyen kulaklarý var,
tutmayan elleri abanoz masasýnda .
Kandýrýldý inmeli…
Kendine aþýk etmesini bilen
bir kadýn gibi zaman,
Yarýný olmayan bir rüya verdi
ona da.








Gündüzler, geceler ayný.
Bir ölüyü taþýyor þimdi sýrtýnda.
Sessizliðin ortasýnda,
bu ýssýz yer altý þehrinde,
neyi bekliyor her gün kamelyada.
Yalnýzlýðýn tahtýna kurulmuþ,
aklýnda geçmiþten bir aks-i seda,
doymamýþ kalabalýða, gençlik aþklarýna.
Gözleri bahçe kapýsýna dönük.
Bilmiyor mu,
uðrayacak kimse olmayacak
Söyleyin þuna ! yok misafiri bugün de
Ýçindeki sesten baþka…






Fotoðraf: Selçuk Kýlýç


Sosyal Medyada Paylaşın: