ANLAT BANA..

ANLAT BANA..

bana
aklýmýn bir kenarýnda
silinmeye yüz tutmuþ
kar gecelerinde
pencereden seyrettiðimiz
sokaðý anlat...
hâlâ duruyormu akasya aðaçlarý
ya köþedeki balýkçý
yine kapý önüne mi park ediyor arabasýný
Servet bey..
paltomun ceplerinde ýsýttýðým
ellerin üþüyor mu?
bir türlü bulamadýðýmýz
her gece aradýðýmýz
o gizemli yýldýz
hâlâ kayýp mý..

bana Ankara’yý anlat
ney üfleyen sakallý ihtiyarý
ulus’taki simitçiyi..
yine ayný duraktan mý biniyorsun otobüse?
neleri unutmuyor ki insan?
kader isterse...

bana seni anlat,
ama benimle olduðu zamanlarý
dostlarýmýzdan, arkadaþlarýmýzdan sözet
melek, serap, ziya, osman
beni sorarlar mý sana?
arada bir de olsa..
yýlbaþý gecelerinde kar yaðarken
..ve baharýn ilk gülü patlarken
ya da, yaza dönerken mevsim
yýldýz gibi yanan gözlerinde
o ýþýk hâlâ duruyor mu?
büyüdümü Selver’in bebeði
Nedim’in kedisi
Fatma ablanýn köpeði
hâlâ duruyor mu?..

HAYIR
dersen anlarým seni...
çünkü yýllar geçti
hiç olmazsa biri
küllenmiþ olsada anýlar
uykusuz saatlerinde
olur ya
toz duman olup, savrulurken dünya
belkide bir yerlerde kalmýþtýr
bir parça sevgi
bir kaç damla gözyaþý...

sen bana bakma
ellerim hâlâ bir yerlerde asýlý
kulaklarýmda
sakallý ihtiyarýn inleyen ney’i
kaybettiðim herþeyi
yeniden yaþamaya baþladým ya!
bu sonun baþlangýcý demektir
dudaklarýma tüneyen bu kuþlar
akýl almaz þeyler yazdýrýyor bana
zaman eylül
mevsim sonbahar
farkýnda mýsýn?...

Ali SÖNMEZ
Sosyal Medyada Paylaşın: