Meðer! Ýsmi martý deðilmiþ,
beyaz olan tüm kuþlarýn.
Yaðmur, gecenin en derin dehlizinden damlýyor þimdi koynuma,
þimdi bir sigara yakmalýsýn iþte,
külünü yalnýzlýðýma dökmelisin.
Yüreðimde söndürmelisin…
Bir tek senin gözlerinde deðil nemli bulutlar…
Biliyorum,
çünkü gözpýnarlarý belki ýslanmaz, ama erkeklerde aðlar…
Ve biliyorum yalnýz geçen zaman insana çok acý verir…
Arkadaþ sandýðýmýz akrep ile yelkovan,
birbirine yaklaþmamak için savaþ verir…
Ve o an sýðýndýkça yalnýzlaþýr insan.
Tutuksuz tutkusunu arar…
Düþsüzlüðüne düþer.
Çünkü düþündüðümüz gibi bir kuþun kanadýnda deðildir sevgi,
sevgi baþucundadýr.
Bazen de canýnýn en çok acýdýðý yerde.
Canýmýz acýyýnca,
zaman zaman gece üç beþ nöbetlerine çýkarýz…
O an, kafamýzý kaldýrýp gökyüzüne baktýðýmýzda,
kendi yýldýzýmýza en yakýn gördüðümüz,
yýldýzdýr sevgimiz, sevgilimiz…
Özenle seçeriz o gece kendimize söylediðimiz yalanlarý.
Böyle düþünür böyle avunuruz çünkü…
Hayat hoyrat bu zamanda,
bilmezler yalnýz yaþamayanlar.
insan nasýl konuþur kendisiyle
ve ben,
þimdi yalnýzlýðýmýn son demindeyim…
Kýrýk aynalara koþuyorum,
bir cana hasretim…
. . . Baþak Nehir Ataþ . . .
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.