AYIP EDİYORUZ....

Kusarken fahiþe yüreðinden,
gecenin piçini þehir.
Sofralar kuruldu kaldýrýmlara.
ayak yalýn,
üzerlerinde tek don,
kaçtýlar arka sokaklara.
Ekmek pahalý,
can ucuzdu.....
Salýnýrken Bebek,Ulus,Etiler
maðrur,maðrur boðazda.
Yoktu,tek bir lokma,
kursaklarýnda..
Ay tepsi gibi anlam yýðarken,
kodaman masalarýna.
Boyun eðdiler,
þehir züppelerinin yasalarýna.
Lüðatlarý tek kelimelik;
acýydý....
Bunlar kaf daðýnýn çocuklarýydý.
Homurdarken koca arabalar,
ilerleyen saatlerde.
Kýstýrýlmýþ indeydiler.
Kimi þevhet,
kimi böbrek peþindeydiler.
Çark iþlemiþ,diþli dönmüþtü,
hamiyet yoktu kurallarýnda.
Çok uzaklarda,
belki Hindistan,da
bir karanfil ölmüþtü.
Çocuklar, bizim çocuklarýmýz,
ekmeðimiz tuzumuz,namusumuz.
Baba yok,analar kayýp,
burasý Beyoðlu,nun göbeði,
ayýp ediyoruz ayýp !
Masa baþýnda yalýlarda
þairler....
yudumlarlarken meyi,
ne kadar karmaþýk yazarsak,
güzel olurmuþ þiir,
alfabeyi...
Toprak kokusu,gül kokusu,
çocuk kokusu,
duymadan benliðinde,
kalemle uðraþýyor kendince...
Selamlar olsun,
þairlere beylere, biz derdimizi
yalýn yazarýz.
Bir harflik alfabeyle....Kasým Özcan
Sosyal Medyada Paylaşın: