bir kelebek kadar boþluk yeterdi uçmana ramak kalmýþken güneþli duvarlar üzerinde gözleri kapalý uykuma daldýðým hep ayný rüyada hep ayný yerden
sonra neþesi kaçýyordu uçurtma keyfimin gökyüzünü ellerimle taradýðým an ayýklarken ayrýlýðýmýzý birleþtiðimizi bulamadým hiçbir zaman kýrýk, bezdirilmiþ kitaplar hesap soruyor þimdi bizden uçarý kaldýrýmlarda bir kadýn aðlamaklý
bir yerden baþlamalý artýk süzülmeli avuçlarýma aylak gülüþler týrtýl aðzý , kedi týrmýklarý hangi hayasýzlýkta olursa olsun kabulüm, kabul gördüðüm....
kendini hazýr eyle önceden nefesim her daraldýðýnda aklýmdasýn kayýp muammalar içinde huzurlu taklidi yapsamda faydasýz ben geç kaldým yaþamaya bilinmez neden yetiþemedim hiçbir kýr pikniðine bölündü bütün uykum ve güneþli duvarlar yýkýldý mahallemizden...
( ÝBRAHÝM YALÇIN )
Sosyal Medyada Paylaşın:
YALÇINİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.