İNSANLIK VARDI.

Hatýrlarým, kýrk sekizin kýþýný.
Soðuk evden çýkartamam baþýmý.
Fakirlik var, yolar anam saçýný.
Bizle birlik, cümle alem, fakirdi.

Gaz lambasý, gaz var ise yakýlýr.
Ýsli camý, tülbent ile paklanýr.
Nefti bitse, karanlýkta kalýnýr.
Eskiþehir, hem fakirdi, bakirdi.

Kara tiren gürültüsü uzakdan.
Geçilmezdi bizim, yollar çamurdan.
Yaz gelince, toz yutardýk durmadan.
Fakir çoktu, zenginlerse nadirdi.

Doðduðum yýllarda, savaþ da varmýþ.
Babam altý tayýný, karneyle almýþ.
Fakirlik diz boyu, her yaný sarmýþ.
Memleketin hali, buydu sefildi.

Ýþte bu ahvalde, elli de geldi.
Sarý su taþýnca, bentleri deldi.
Karlý akan seller, evleri serdi.
Fakirlik biter mi, babam yýkýldý.

Çalýþýp çabala, yeniden ev yap.
Bizim mahalleler, yýkýk ve harap.
Yoksulluk biter mi, zenginlik serap.
Babam ölüp gitti, dertler býktýrdý.

On üçümde kaldým, garip bir yetim.
Çalýþýp okudum, çok gayret ettim.
Zamaný gelince, askere gittim.
Ýþte serüvenim, kader yazdýrdý.

Þimdi yaþlandýk biz, bulduk kemali.
Deðiþmedi ülkemin, gene de hali.
Yetmiþ milyon olduk, bir insan seli.
Türk milleti, Atatürk’ü, aradý.

Ey gazim, ey atam, bak þu hallere.
Türkiye’m borçlandý, düþtük ellere.
Zenginlerin faydasý, yoktur fakire.
Ey þair eskiden, insanlýk vardý.

HÝLMÝ CAN.
2.ARALIK.2008. (2141)





Sosyal Medyada Paylaşın: