A. KARAKOÇ'A

Bir þiir gönderip soram halini,
Postacýdan çabuk ala Karakoç.
Özledim inan ki mahcemalini,
Görmek için resim sala Karakoç.

Elbistan`da doðmuþ baþkentte yaþar,
Mülayim halini görenler þaþar.
Ava meraklýdýr daðlarý aþar,
Kekliði kondurur dala Karakoç.

Ýsyanlý Sükut’la girer makama,
Hakime, doktora ve kaymakama.
Gül yerine þiir asar yakama.
Arif olan ibret ala Karakoç.

Hüzünlü gözlerde gördüm elemi,
Seher vakti seyrederken alemi;
Ýnanýrým sihirlidir kalemi,
Herhal ucu batmýþ bala, Karakoç.

Sazlar arasýnda dertlisi neydir,
Hal ile hatýrýn inþallah eydir.
Herkes kendisine aðadýr, beydir;
Deðer vermez asla mala Karakoç.

Gelip çýrak olmak isterdim sana,
Ýlham veriyorsun hemen insana.
Vur Emrinde mektuplarla Hasan`a,
Þiir yazar mýsýn hâlâ Karakoç ?

Devam eyle gazetede yazýna,
Kulak asma nursuzlarýn nazýna.
Vatan için ayar verip sazýna,
Sabret makamýndan çala Karakoç.

Sözlerim senettir, þiirim nakit;
Nerde hür gelecek, nerede akit ?
Doðar yeni þafak , beklenen vakit;
Ýsterim ki hep dost kala Karakoç.

Dünya boþtur bakmaz isen nedene,
Akýlsýz baþ aðýr gelir bedene.
Hep saygý duyarým hizmet edene,
Hizmet için çýkmýþ yola Karakoç.

Gülü çok severim, Kul Bahri adým;
Sizin ile dost olmaktýr muradým.
Kucaklar dolusu selam, üstadým;
Dilerim ki mutlu ola Karakoç.

Sosyal Medyada Paylaşın: