Yanýtlara sýkýþtýrýlmamýþtýr ettiðimiz baðlýlýk yeminleri beyaz duvarda parýldayan ayýn ta kendisi saça düþen ak damla,kaderler ve gözyaþý ve ardýndan el sallayan dostlarýn
Yýllarýmýz geçip gitti seninle her iç çekip esnediðimde yalnýzlýðýmý bilmezdim açýlýr kapanýr çaký gibi burnum batýyor yüzüme yumuyorum gözlerimi bir daha açmamacasýna
Herþey ayný,deðiþen bir þey yok gönlümden kopan fýrtýnalarýn sessizliðinde hýçkýrýklar düðümlendi boðazýma,adýný anamadým Parmaðýmýn ucuyla dokundum gökyüzündeki bulutlara
Herþey etrafýmda bir daire oluþturdu sanki uyandýrýn beni,bana ne olduðunu anlamaya çalýþýn býkkýnlýk verdi tasvir biçiminde yaþamak ve yelken açmak umutsuz sevdalara
Bu aný aklýnda tut,yaþadýklarýmýzý da inkar etme sakýn geçmiþteki hiçbir satýrý o karabasan saatlerde düþsel olsa bile senin þafaklarýndaki benim yeþil gözlerim Sosyal Medyada Paylaşın:
mahmut arifoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.