YÜREĞİN BÖYLESİ.....

Henüz ondördündeydi...
Köyünün maralýydý ,
Orta üçüncü sýnýfta derslerinde bir numaraydý.
Okuyacaktý oda okutacaktý .
Derdi caný kadar sevdiði,
Öðretmeni gibi öðretmen olmaktý...

Bir gün okul için çýktý kapýný eþiðine ,
Babasý dur ! gitmeyeceksin dedi bir yere,
Anasýna , kardaþýna koþtu , herkeze sordu,
Neden beni eðlersiniz eþikten ,
Öðretmenim merak eder etmeyin beni derslerimden.

Biçare maral anlamýþtý sonunda sebebini...
Ne yazakki köyünün en zenginine kuma verilecekti,
Daha hayýtýn eþiðinde koca evine gidecekti...

Hayelleriyle yýðýldý kaldý kapýya,
Kafasýna koydu kýyacaktý canýna...
Cahillerin içinde tek baþýna kalmýþtý artýk hayatta..

Hazýr deðilim inanýn yuvamý kurmaya,
Daha çok küçüðüm ben ana olmaya.
Yoksa benide sokacaksýnýz cahillerin konvoyýna,

Koparmayýn beni kitaplarýmdan ve defterlerimden...
Ýnanýn okursam kurtaracaðým sizi,
Cahillik denen bu esaretten...

Ne yaptýysa olmadý , derdini kimseye anlatamadý...
VAZGEÇTÝ, ANADAN , BABADAN , KARDAÞTAN...
CAHÝLLÝÐE ÝNAT , SATILMIÞLIÐA ÝNAT , PARAYA ÝNAT,
SAVAÞIYORDU ARTIK ODA KOKUÞMUÞ TÖRELERE ÝNAT...


03.09.2009-ÝSTANBUL
Sosyal Medyada Paylaşın: