Ah gençlik...
Ne çabukta gittin benden!
Nasýl bir duyguydu acaba gençlik
Bilmeden, hoyratça yaþamak zamaný…
Þimdi koskocaman kara bir bulut içimdeki
Bütün vücudumu saran o karanlýk bulut!
Gençliðimi hapsettikleri o karartý!
Güneþ kim bilir dünyanýn hangi ucunda kaldý?
Satýldýk!
Hâlbuki alýþýktýk dýþ kapýnýn dýþ mandallýðýna!
Neden þimdi kanýmýza karýþan zehir gibi?
Her zerremde hissettiðim bu vefasýzlýk niye?
Ah gençlik...
Nasýldý acaba seni yaþamak?
Bilmeden, umursamazca sevebilmek!
Korkmadan, yalan mý diye düþünmeden sarýlabilmek!
Yara aldýk…
Ýlk deðildi aslýnda bu kahpelik
Ýnanmaktý; en masumiyetinden insanlýða…
Evet, ister inanýn, ister inanmayýn
Ama küfre oruçlu olduðum þu vakitte
Yemin ederim tek suçumuzdu:
ÝNANMAK...