ANNANEMİN GÖZLERİ
Ne zaman aklýma düþse ananemin gözleri
Canlanýr nur beyazý yüzünde ki ölümün rengi
Salonun ortasýnda uzanan bedeni
Hasretle bakar hala açýk kalan gözleri
San ki birini gözlüyordu derin mavi gözleri
Baktýkça ürpertiyor çocuksu yüreðimi
Merak ve korku ile dokundum soðuk yüzüne
Ýçimde çoðalýyordu ananemin gözleri
Bir bez parçasý ile düðümlenmiþ çenesi
Beyaz çarþaf altýnda uzuyordu gövdesi
Bir türlü anlam veremiyordum
Neden böyle bakýyordu ananemin gözleri
Hayran olduðum gözlerinden korkuyordum artýk
Ne olmuþtu ananeme hep susuyordu artýk
Annemin dudaklarýnda soðuk bir sessizlik
Annesine gözyaþýyla bakýyordu artýk
Ölümün siyahýnda dolanýyor mavilik
Çocuksu yüreðimde kasvetli bir sessizlik
Dualar dönüyordu salonun boþluðunda
Avizenin ýþýltýsýnda geziniyor mavilik
Ne zaman aklýma düþse ananemin gözleri
Saplanýr yüreðime çarþafýn üstündeki býçaðýn gölgesi
Yarým kalmýþ bekleyiþin ýsrarý gibi
Gökyüzünün mavisinden bakýyor açýk kalan gözleri
26-08-09
Ýzmir þirinyer
Söz:burhan orhan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.