Hayatta tutunacaklarý bir dallarý yoktu, destektiler birbirlerine,kol kanat gerdiler. kenetlendiler hayat mücadelesine,canhýraþ .............kimsecikleri yokyu ...........üç kýz bir ana........ Ah hayat kalleþ yaþam , ne diyeyim ki sana, çocuklarýna omuz veren, nasýl kýydýn anaya... Haþa,sitem sanma Alllahým, bu kadar çile mi olur? bu günahsýz sabilerin, halleri nice olur? ana,deyince kýzlarýn gözyaþlarý sel olur, ..o minicik kalplerine prangamý vurulur... El attý konu komþu, kimi üst baþ getirdi,kimi de ekmek bulgur, insanlýk sýnavý zamanýdýr, bu günde zor durulur.... anneleri yoktu artýk, ...onlar birer yetimdi, zaman,en iyi ilaç, en bilgili hekimdi... yegane sermayeleri el emeði göz nuru, ..ibadetleri... her yaraya merhemdi... çaresiz bu çocuklar ,her derde alýþtýlar, açýktý acý gerçek,annesiz kalmýþtýlar. Kimsesizlerin kimsesi,Allah’a sýðýndýlar, karýþtýlar zamana ,hayatla barýþtýlar.
...............imçinitaþ.......... Sosyal Medyada Paylaşın:
cinitas Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.