Leylim

Kaç bahar geçti böyle aramýzdan
Ne sular geçti göðsümün köprüleri altýndan
Kaç sonbaharda güz yaðdý umutlarýma
Bir bilsen…
Güneþ çoktan karýþtý karanlýða
Bir tek simaný sakladým üzgün yüzlerime
Leylim!
Sen bilmezsin hallarýmý
Saklarým utangaçlýðýma yüzlerini
Bir gölge misali karanlýkta durup
En oflaz biçimde dudaklarýndan öperim
Gözlerinde dansa dururum düþlerimce
Sürerim atýmý ayazsý þafaklara
Ýçimi ýsýtmaya tek sebep gözlerin
Güneþi beklemem bunun içindir
Ah leylim…
Gece güneþim…
Kýyamet meydanýna taþýrým bu sevdayý
Sen bilmezsin.
Bir ateþ kavurur bedenimi inceden
Yüreðine acý inmesin diye
Saklarým sýzýlarýmý
Can damarýma neþteri vururken
Kanasam da, acýsam da
Sana belli etmem
Sen bilmezsin leylim
Ölüm alnýmdan öperken beni…
Susarým,
Hayat ipini çekerken perdelerimin
Yinede sana gülümserim
Gözlerine nakþettiðim asuman
Bir soluk darlýðýnda biçsede kefenimi
Yinede seni severim
Gitsen bile…
Sosyal Medyada Paylaşın: