Kanlýdýr benim kalemim,
parmaklarýmdan gençliðimin gözyaþlarý sýzar.
Þehir bir gecenin ortasýndadýr.
Usuldan bir nefes sokulur koynuma.
Ve baðýr çaðýr bütün bir zaman þiir olur.
Sonra ansýzýn bir sokaðýn daha baþýnda.
Vururlar beni de hayat solgun-vurup gülerler-
ben elem çiçeklerimi toplamakla meþgulüm.
Ateþ kor,su buz ben ateþten bir buz daðý.
Görünmeyenimde ne kifayetsizlikler saklý.
Hala karanlýk bekçiliyle nam salarým hayata.
Benim ufkum.
Daðlardan geçmez,dalgalardýr yolumu bekleyen.
Ve ben dört gözle ediyorum yakamozvari sabahlarý.
Umutsuz rüzgarlar.
Yeni yetme çýðlýklar býrakýyor zamana.
Bu günlerde ben geçmiþi karalamakla.
Mutlu oluyorum.
Þimdilerin hükumetlerinin yaptýðý gibi.
Tiksinirim oldum olasý kravat takmýþ domuzlardan.
Yolum uzundur bileklerimde prangalar.
Sürünürüm ve beklerim.
Gelsin diye ölüm.
Aksine bir þiirdir benim hayatým.
Maviye yükselen kartal gözlerinde.
Ve yalnýzlýða mahkum þahin kanatlarýnda.
Akþam üstü bir tiksinti havasý.
Gözlerimde insan ve zaman.
Oysa ki ben vaktince yýldýzlara öykünüp.
Leyla’sý kadýnlar beklerdim.
Ve bitti...
bütün meþguliyetlerimi býrakýyorum.
Hala kravatlý domuzlardan tiksiniyorum.
Parmaklarýmdan hayatlar sýzýyor.
Ve kan damlýyor kalemden.
Ölmek bekle beni.
Ya gel sen sustur bu beni.
Ya ben þakaðýndan vurayým.
Bu namussuz geceyi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.