Þu sarýþýn kýz vardý ya hani Ak benizli, Al yanaklý, Menekþeydi gözleri; Bakýþlarýna doyamaz, Gözlerimi alamazdým, Ýsterdim Tadamazdým.
O düþtü aklýma birden iþte, Neden, Bilmiyorum.
Kocaya verdiler çocuk yaþta, Bir oðlu, iki kýzý mý var dediler ne, Ýþte o hani.
Delirmiþ dediler bir keresinde, Ýnanmadým týmarhaneye gitmiþ dediler de, Çünkü Beni sevmeyecek kadar akýllýydý; Duygularýný ele vermezdi hiç Uyanýktý hani, Uyanýktý.
Görmek için koyun sürüsünü gözlerdim her sabah, Dedesi, nenesi ve o; Seherin ilk ýþýðý vurduðunda perçemine ‘Güneþim doðdu’ derdim, Islýk çalardým hafiften, Bakardý; Konuþmazdý çok hani, Dedesi vardý.
Tütün dürerdi kocamýþ parmaklarýyla ihtiyar, Hemen kibrit çakardým, ‘Ýçer misin oðlum’ diye sorardý bazen, ‘Olur mu? Parasýný el, dumanýný yel alýr’ derdim, Baþýný sallardý, ‘Aferin, aferin.’
Gülerdi yaþmaðýnýn altýndan menekþe gözlüm, Sözde görmezdim; Kahretsin Çobanmýþ bir zamanlar bizim kapýda, Kýzýna gönül veremezdim.