Acılarla Olgunlaşıyor İnsan Ana

Sadece doðurmayla özdeþ tutulamaz
Her yürekte yârdýr adýnýz
Kýrlarda papatyalarcasýna
Sevgiyle kucak açmalarýnýz, beklentisiz
Ne biz doyduk sevilmeye
Ne siz sevginizi esirgediniz

Kederimiz, tasamýz yüreðinizde
Kendiniz yaðmur, yaþtaydýnýz
Bizse sýcacýk koynunuzda
Büyürken dertsiz, tasasýz
Her zaman bizimle ayný yaþtaydýnýz

Ýçin için yanarken içiniz
Sönmez ýþýksýnýz bizler için
Acýlarýnýzý bizden gizleyen
Sýrrý çözülmez gizler siniz

Gam neþeden vefalýymýþ
Tanýmamýþsýn baharý, yazý
Ýçine düþürmüþler hep sýzý
Kimseciðin olmamýþ
Edebileceðin nazý

Ne çok þeydir, ne çok þey anlatýr o kelime
Aklýn, yüreðin almadýðý neler sýðdýrýr içine
Doyamazken sýcaðýna, þefkat dolu kucaðýna
Hep, büyüyüp adam olmamý istiyordun; oysa
Çocuk kalabilmek için neler vermezdim Ana

Cennet niye ayaklarý altýna serilmiþtir analarýn
Þimdi daha iyi anlýyorum, var benim de yavrum
Benim için eriyip tükenmeyen ýþýk kaynaðýydýn
Titrek de olsa ýþýðýnda aydýnlanýyorken ben
Mum gibi azar, azar yiyordun bedeninden

Umutla beklemek güzeldi, her akþam yolunu
Kalmayýnca bekleyeniniz, kýrýlýnca kanadýnýz
Kolunuz; kalýrsanýz öksüz, anasýz, beklentisiz
Asýl ondan sonra baþlýyor en büyük yalnýzlýk
En büyük acý, en zor beklemek, beklentisiz

Önceleri sýzlatýyor öksüzlük, yetimlik
Bir yanýmýz hep karanlýk, karamsarlýk
Þimdi bu ihtiyar dal, çürüyen ip
Bunca acýyý nasýl kaldýracaklar.
Acýlarla olgunlaþýyor insan Ana

Metin Soydeveli
6.04.2007 Ýzmir


Sosyal Medyada Paylaşın: