Akşamüstü Hüzün doğuyor...

Uzak tuttum kendimi bir süre..
Herkesten, herþeyden..
Bu zamana kadar hep korktuðum,
Ýnsanlarýn yargýsýz infazlarýna alýþamadým..
Ya da,
onlar býkmadýlar masumla oynamaktan..
Sorgulamadan..
Cevabýný dahi anlamadan..

Her gelen bir þey alýp gidiyor benden..
Geceleri en parlayan yýldýzlarým hep eksik..
Eksik uyanýyorum sabahlara..
Düþürüldüyse umutlarým en yukarýdan..
Kendi kaderim onlarý yerden toplamak..
Zaten çok kalmayacaðým buralarda,
Alýþmýþým istemeden kalp kýrmaya..
Alýþmýþým kalbimin kapýlarýný hüzünle aralamaya..

Zordu bu zamanda sevmek..
Herkesin harcý deðil,
Kalbi ikiye bölüp,
Ýnandýðýn o gözlere,
Aslýnda bilinmezliðe emanet etmek..

Ýnanýlmasý güç,
aynadaki boþluða adýndan bahsetmek..
Ufuktaki sýnýrlar çoktan çizildi,
kalbime sýðmayan hislerin,
bir köþede gizli..

Sözde ’Aþk’ kelimelerle sýnýrldýr..
Oysa gerçek ’Aþk’ sözsüzdür,
cümlelere sýðmaz..

Akþamüstü hüzün doðuyor,
Güneþin tersine..
Bir ezgi yankýlanýyor derinlerde,
bir yerlerde..

Duyuyor musun?

BuraK AKPINAR
Sosyal Medyada Paylaşın: