ne zaman yokluðun ömrüme dokunsa korku dolanýr içimin labirentlerinde sonra düþ gibi gelir oturursun gecenin orta yerine çýplak aðaçlar çiçeklenir yüzümde
ne zaman adýn geçse leylak kokusuyla bahar olur nehirler coþkuyla taþar yüreðimden korkunç özlemle büyür gözlerimin alazýnda gece hüzzam þarkýlar yollar ruhum ruhuna
ne zaman aklýma gelse o derin bakýþlarýn özleminden erir karla kaplý daðlarým melekler aþkýný söyler duyarým