Önce sustum.... Sonra da birikmiþlerimi kustum En ýlýk anlarýn tam ortasýna
Dað gibi büyümüþtü Yangýn yerinden daha beterki yüreðimin içi
Özlem bir yandan Hasret diðer yandan dökülüyordu Her satýrda eriyordu gerçekleri Aþkýn her hali rehin almýþtý duygularý Açlýk vardý.... Doyumsuz mevsimlerin Tadý kalmamýþ akþamlarýn Sihiri sarmýþtý an’larý.
Yurdumun( yüreðimin) bir köþesinde kalmýþtýn. Karanlýk geceler gözlerini Islak sokaklarýn sýcaklýðý yüreðini andýrýyordu Rüzgar ise sessizce getir götür iþlerini yapýyordu Uyanmadan uyuyordum sadece
Sana büyümeye çalýþýrken küçülüyordum oysa Her defasýnda Her gün biraz daha Ve biraz daha....
Derken artýk þaþýrmýyorum Sen kokan dalgalarla , sen bakan bulutlarý mesken kýldým Ve artýk korkmuyorum Düþlerimden de gidemezsin ya.
“Seni sevmenin bedeli Sensiz yaþamakmýþya ey sevgili” Yýllarca yalnýz kalacaðýmý bilsem Yine de seni severdim bugün gibi Yarýn da ayný hiç bir þey deðiþmedi.
06/07/2009 17;17 eMÝNE Sosyal Medyada Paylaşın:
eMİNeYZAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.