Bir yarayým kanýyorum ince ve ýlýk ve bir sýzý zamandan eski kafamýn içinde, yüreðimde belki parmak uçlarýmda, tenimde hiç bitmeyecek gibi bir sýzý, bende ama benden önce yorgun ve kimsesiz
Kalabalýklarý görüyorum insan yýðýnlarý yüzleri avuçlarýmda daha ben ne olduðunu anlayamadan solup giden o yüzler bir bahçedeki çiçekler gibi farklý renkte hepsi fakat hep ayný koku ayný soluþ ve hep ayný son soluk topraða merhaba demeden önceki. Peki ya o sýzý en derindeki hepimizde o da ayný mý? Hepimiz bir yarayýz sanki kanýyoruz birbirimize ince ve ýlýk.
Sosyal Medyada Paylaşın:
esrar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.