sus çocuk, sus ayaza vurulmuþ iken insan tüketme nefesini umudun gittiði yere kadar dayan gün kendi doðurur gebesini sus çocuk, sus...
yalnýzmýsýn ben gibi buz daðlarýnýn ardýnda yersiz, yurtsuz aç, uykusuz dahasý, arkadaþsýz, dostsuz... sus çocuk, sus...
aldanma kalabalýðýna sýrtý dönük gölgelerin adý, saný belli deðil puslu yollarýnda vefasýzlýk kol gezer ihanete uðramanýn acýsý yakmasýn canýný daha beter sus çocuk, sus...
kýrýk düþlerini topla sar, sarmala itilmiþliðine en üryan, en sabi sevmelerine sýðýn tut çemberini feleðin tutsak et sabýr taþýna yüreðinin ve büyüt umutlarýný sil gözlerini, çözme sakýn bulutlarýný sana aðlamak yakýþmaz sus çocuk, sus..
ahýný da, eyvahýný da benden baþka duyan olmaz nasýl sa!.. sus çocuk, sus...
sus ve yürü... ..
Mehmet Sabri Kýlýç 25 Temmuz 2009/Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Sabri Kılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.