Yar-ım

Geçiyordu..
Bize kalan yýrtmak, koparmaktý yapraklarýný zamanýn
umursuyormuyduk, umrumuzdamýydý hayat..
gelmek, gitmek, gün, gece, çiçek, iþ, aþ, su..
akýp gidiyordu iþte..
yaþýyorduk.. öylesine..
evimize, masamýza, tabaðýmýza tek rakamlar hakim olmuþtu..
ateþimiz sönmüþ, son perdeyi çekmiþtik gözlerimize, umutlarýmýza..
gülmeler yarým, aðlamalar yarým..

bitecek bu yarým hayat diyorduk..
çalacak bir gün beklediðimiz zil..
çýkacaðýz hayatýmýzýn baharýna..
sevineceðiz doyasýya, belki aðlayacaðýz hýçkýra hýçkýra..
güldük mü içimiz gülecek, tad alýp þükredeceðiz..
çakmak çakmak olacaktý gözlerimiz..
hayal bu ya..
yarýmdý iþte bir yanýmýz, en can yakan yanýmýz..
bu yaþamýn, bu yanlýzlýðýn, bu yarým kalmýþlýðýn..

O’ydu adý..

hepimizde olan, bir o ..
çýkarsak dedik alfabeden, kelimeler eksik kaldý..
hayatýmýza engel tek harfti..
ne O’nla, ne O’nsuz..
yaþayamadýk..

Ya siz..
siz yaþadýnýz mý..?
Sosyal Medyada Paylaşın: