Sonra düşmüşüm kaldıranım yok

Sonra düþmüþüm kaldýraným yok.

Ayaðýma takýlan tüm taþlarda el emeðim varmýþ meðer...
Kendi coðrafyanda kaybettin beni..
Kendimi her buluþumda
Kaybettim seni...
Kelimelerle çürütüyorum þimdi
Adýna biriken acýlarý,
Þarkýlar söylüyorum tuhaf makamlarda,
Oysa bilmez miyim
Sen en saðýr yarasýn içimde,
Ýçimin en dilsiz yerlerinde...
Yarým elma gönül almanýn
baðýþlayýcý büyüklüðüne bile dargýným þimdi...
Gördüðün rüyalarda artýk olmayýþýma sitem bile edebilirim...
Her þeye küfredebilirim hatta neden aramadan...
Ben böyle deðildim yaþarken oldum;
diyen bir þarkýyý alkýþlayabilirim ayakta..
Ölüm kriziyim þimdi, gelsem ne fayda..

Bir kin fýrtýnasý göremediðim gözlerinde okuduðum,
Rakýlar aðlýyor yudum yudum
ve sensizliðin sarhoþluðu ayýlmýyor...
Kýrgýn duygularla dolu cepler de
kolay kolay boþalmýyor üstelik...
Hiçbir gece hazýr deðilse de ansýzýn gidiþlerine,
artýk biliyorum,
hoþça kalýmsý bir fýsýltý duraksanmaz
ve yanlýþ olan benim aslýnda
böyle sevmek baðýþlanmaz...


Sosyal Medyada Paylaşın: