Ötesi Yok ...

Ve böyle bir Ýstanbul gecesinde,
Seni tanýmlýyor kalemim…



Yitik zamanýn pençesinde,
Týrnak içine saklanmýþ duygular,
Gün yüzüne çýkmaya hazýrlanýrken,
Volkan patlamasýdýr cesaretin…



Yaþan(a)mamýþ günlerdeki hayallerin,
Girdaba sokmuþken bedenini,
Kurtulmak istersin,
Benliðini saran o esaretten…



Sorgularken bugününü ve yarýnýný,
Asýl olan, günün hakký verilmeden,
Bir çizik daha atarsýn
Takvimde görevini tamamlamýþ güne…



Neden niçin sorularý,
Yanýt arayýþýnda tükenmiþti.
Sahipsiz kalan soru iþaretleri,
Kaldýrýlmýþtý imla kýlavuzundan.



Süreci tamamlanmýþ bir dönencenin,
Son enlemine gelinmiþti.
Bir nefeslik an kadar kýsa sayýlan,
Dramýnýn, son perdesiydi sergilenen…



Döner bakarsýn, aynadaki aksine,
Tanýyamazsýn, ruhuna giren o bedeni,
Mazeretin, geri getirmez kaybettiklerini.
Kýrýþmýþ duygular, çehrenin silueti…



Jübilesine çýktýðýn rolünde,
Kameralar kapanýr aniden.
Makyajsýz kaldýðýn hayatla,
Kendinden korkarsýn.



Sözlerde ki arayýþlýk,
Özün(ün) yitiriliþiydi.
Sözün(ün) ve özün(ün)
Kredisi bitirilmiþti…



Tükenen emekler,
Tüketilen zamanlar,
Tüketilmiþ hayatlar,
Ve …



N.E.
Sosyal Medyada Paylaşın: