Otuz yýl geçmiþ aradan, Sene ikibin altý. Otuz yýl öncesinden, Ne Ýzmir kalmýþ, o eski tanýdýðým, Ne de içilen çaylarýn lezzeti Kordonboyunda. Ama anýlarým, Hani o ’Gün batýp, Ay doðarken saçlarýna’, Diye þiirler yazdýðým Sevdalarým, Hala Ýzmir Akþamlarýnda..
Elbette gördüðüm de, Hissettiklerim de farklý þimdi. Kendi sorumluluðundan öte, Gönül, neler yüklenmedi ki.. Yýllara gömdüðüm sevgiler alabildiðine, Ve bazen hüzün, gözbebeklerimde; Bedri Rahmi’nin dediði gibi, ’Bu gözler neler görmedi ki’..
Otuz yýl öncesinin küllerinde, Söndüðü varsayýlan yangýnlar. Hala taptaze belleðimde. Poyrazýn esintisi, dalgalarýn sesiyle, Alev alevken yüreðim, Coþkular nabýz vuruþlarýmda; Ama yetmiyor damarlar taþýmaya, Dar geliyor bedenim..
Güzelmiþ, geç te olsa keþfedebilmek, ’Hiç bahar tanýmayan yaz güllerini’; Ayrýk otlarýnda görebilmek, Yaþama direncin si mgesini.. Düþünüyorum da, Hayýflanmamak elde deðil, Bir zamanlar nerdeyse unutmuþtum, Sözcüklerin þiire dönüþmesini..
Yýllar geçse de aradan, Sevdam yaþama dostlar; Özlemlerim dalga dalga Kabardýðýnda, Yüreðim bir filika Ve gönül fora ediyor yelkenlerini o an, Masmavi okyanuslara...
17/04/2006
H Hikmet Esen
Sosyal Medyada Paylaşın:
H Hikmet Esen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.