ASLINI KAYBETTİN
Kaçýyor elinden, bütün fýrsatlar,
Hiçbir þeye malik olamýyorsun,
Arttýkça artýyor her gün heyhatlar,
Bir türlü kendinle kalamýyorsun.
Dünya sana kalmaz, ölünce saðlar,
Üstelik üstüne yýkýlýr daðlar,
Ýncelip çürürken o saðlam baðlar,
Uç uca baðlayýp, ulamýyorsun.
Asla suçlarýný etmedin ikrar,
Bu yüzden günbegün boðuyor efkâr,
Üst üste hatalar, kaçýncý tekrar?
Uslanarak ibret alamýyorsun.
Ne bu hayat baki, ne ölüm ýrak,
Bir nefes ötesi belki son durak,
Topraðýn çöl olmuþ, mevsimler kurak,
Gönül bahçesini sulamýyorsun.
Sýðmazsýn mekâna, dar gelir yurtlar,
Ýçini kemirir kudurmuþ kurtlar,
Çiçeksiz bahçende diz boyu otlar,
Çakýrdikenleri yolamýyorsun.
Þu Dünya iþine seni soktular,
Günah iþlettirip suça baktýlar,
Cennetten çýkartýp nâra attýlar,
Ne yapsan nur ile dolamýyorsun.
Baþýna belâlar sardýn saralý,
Klinik vakasýn, gönlün yaralý.
Hayal deryasýna daldýn dalalý,
Aslýný kaybettin bulamýyorsun.
19.05.2007…Mustafa YARALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.