ELLERİN BUZ TUTMUŞ

Ellerin buz gibi, yüreðin donmuþ
Gönlünden gönlüme karlar iniyor.
Yýllar önceki ilk mutluluk sonmuþ
Kaderin acýsý, ruha siniyor.

Nerde kahkahalar, espriler nerde?
Nasýl da saplandýk, kahreden derde!
Hele böyle bir aþk var iken serde
Sevda deðil, kara sevda deniyor.

Ruhumda sýkýntý, figür mü, fon mu?
Sayamadým, belâ dokuz mu, on mu?
“Biter mi? ” diyorum, “Yeter mi? Son mu? ”
Çileler üstüne çile biniyor.

Bana ne; istersen, aþký doku san!
Bellek arþivinde aný dokusan...
Ne zaman yürekten þiir okusan
Serince bir meltem esip, diniyor.

Huzursuzluk sarar, keyif kaçýnca
Bazen serzeniþle konu açýnca
Bazen de mutluluk, neþe saçýnca
Yürek soyunuyor, can giyiniyor.

Onur BÝLGE
Sosyal Medyada Paylaşın: