Ey! gecenin karanlýðýnda, Onsuzluðun arkasýna sýðýnmýþ, Ürkek,çekingen Benliðim. Göster kendini, O kýzýl daðlarýn arasýndan. Ve uyandýr o kýyamadýðýn, Yamalý düþlerimden, Geliþin aydýnlatsýn artýk bedenimi ... Bir veda havasý olmasýn, Yüreðimden kalemime dökülen o sözcükler, Söylemesin dilimin ucunda olan o hep ayný þarkýyý da, Görmesin, Duymasýn, Hiç bilmesin yaþanmýþlýklarýmýn ardýnda kalan, Yitirdiðim o bir çok þeyi. Yaþadýklarýma hiç aldýrmadan, Kaybettiklerimin dehlizliðinde aramasýn artýk beni. Bir kez daha hançerlemesin yüreðimi. Onun buna hakký yok Benliðim, Hakký yook ...
Bir kapý açtým ben, Güneþin doðduðu yerden, Usul usul akan dere, Þimdi serpiliyor gökyüzünden. BEN BENÝM ARTIK, KÝMSE BEN DEÐÝL, HAYAT BÝR OYUN, OYNAMASINI ÝYÝ BÝL ...
7 Temmuz 2009 ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
kurabiye Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.