Nerede ve neden attýðýný bilmeyen bir kalp, Sýzlanýyor umut ettiklerinin arkasýndan, Medet ummadan kendinden ve sevdiklerinden,
Yýkýlýyor muyum? Dediðim o kadar çok zamaným oldu ki, bir sýnavdý bu yaþananlar, þükretmeliydik açýp ellerimizi, yetinmeyi bilmeliydik, daha çok, daha çok istedik hep, kaybedince anladýk birçok þeyin kýymetini.
Sabretmeyi öðrendik yaþadýklarýmýzdan, Zor ama gerekli bir meziyet, Ama fazlasý da zarar, Sabrettiðim her hikayemde, Dýþým buz gibi metanetli, “sen güçlüsün, yýkýlmazsýn”larý duydum yakýnlarýmdan, içim ateþ çukuru gibi alevli bir o kadarda dermansýz, görüntümle yanýlttým asýl beni.
Sosyal Medyada Paylaşın:
kaderimsin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.