AKIBETİN MECHULDÜR YAR.

Topraða düþen her tohum,
Can bulur kainatta.
Topraða kök salar,sarýlýr sýký sýkýya
Dallanýr budaklanýr,
Renk renk çiçekler açar,
Miskiamber koku salar etrafýna.
Sardunyalar misali sarsanda sen benim gönlümü,
Oluk oluk aksan da damarlarýmda.
Ben bir kök salamadým senin gönül topraklarýnda.
Salýnarak özðürce dolaþamadým,
Ne damarlarýnda ne de gönül sarayýnda.


Sen aldýðým nefesin birisi,
Gözümün nurusun desem.
Geride ne kaldý sermayemde bende bilmiyorum ama,
Ömrümün geride kalanýný sana bahþettin desem.
Kalan üç günlük ömrümü paylaþýrmýsýn benimle?


//Yoksa korkarmýsýn ömrümün hazana ermesinden,
Ýki damla yaþ olup süzülürmüsün nurlar içinde gözlerimden?//



Hani diyorum bir kýrmýzý gül uzatsam sana.
Tamda ömrümün hazan mevsiminde acan.
Gönül bahçemin en mahrem köþesinden.
Bu gülü soldururmusun bilemem ama,
Kokusunu hapsede bilirmisin tüm hüçrelerine,
Siyah beyaz en duru haliyle ?
Uzanýp tutarmýsýn korkusuzca ince dalýndan?


//Yoksa korkarmýsýn nazik ellerine dikenlerinin batmasýndan?
Ellerinin al kanlara boyanýp nefessiz kalmaktan?//


Kucak açtým son defa duygularým yaðmur gibi yaðarken.
Akýbetin meçhuldür yar,
Kara gözlerimde perdesin.
Erkeðin eli çobuksuzu,
Kadýnýn kucaðý çocuksuzu,
Gülün dikensizi makbul olmaz sevdiðim bunu böyle bilesin.





Safiye Samyeli


Sosyal Medyada Paylaşın: