Hadi çýk gel artýk karanlýklar içinden Gönlümdeki aydýnlýða. Ben ufkunda güneþler açtýrayým, Sen dolunay gibi doð gecelerde. Ben huzura ereyim mehtabýnýn ýþýðýnda; Sen kapkara denizlerde yine gölgene sýðýn.
Ne kelimeler kafidir çýkarmaya gözlerinden gizemi, ne kitaplar dolusu nesirler… gel de açýlsýn artýk hazaným, goncalar güle dönsün. gel ki, ruhumdaki bu yangýn büyümeden sönsün.
Varlýðýn bir rüyadýr Beni alýp götüren. Ýçimde kopan tufan Alýr gider ümitleri. Bunca koþtuðum kalýr yanýma kâr; Yazdýðým her kelime Beni buhrana sokar…
Dilensem alýr mýyým bilmem Gözlerinden sevdaný. Yalvarsam ulaþýr mý Saltanatýna yakarýþlarým? Bilmem, Bu ateþlerde Sen mi yanarsýn, Yoksa ben mi yanarým?
Ben hiç gömülmemiþtim Böyle çaresizlik bataðýna. ruhum vaz geçmiyor mihrabýndan, pencerenden kaldýr artýk þu garip örtüleri…. býrak da dolayým gönül kabýna, yalnýzlýk elbiseni soyun da gel, gel ki doyayým mehtabýna…
nasýl anlatsýn bu dil? bu garip yürek nasýl dayansýn? ya dinsin ruhumdaki fýrtýna; ya da bedenim bu ateþte yansýn. düþtüðüm girdaplardan çýkar, bir damla su uzat kurumuþ dudaklarýma, firakýmdan ellerin yansýn. tükensin efkârým soluklarýnda umutlar bir baþka bahara kalsýn..., Sosyal Medyada Paylaşın:
turan akbulut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.