GÖNLÜ GÜZEL İNSANLAR
Tamahkarýn biri gezinirken yolda,
Bulur bir miktar, yitik para.
Soluðu alýr hemen pazarda,
Bir sýðýr getirir, baðlar ahýra.
Döner gecesi þeb-i yeldaya,
Rüyalarý da kabusa.
Doðmadan güneþ, koyulur yola,
Varýr Bektaþi dergahýna.
-Bir sýðýr getirdim yanýmda,
Baðýþlýyorum, yakýþýr kurbana;
Lakin kaynaðý haram para,
Eti olur mu helal lokma?
Kabul etmeyince Hacý Bektaþ,
Alýr haramzedeyi bir telaþ.
Yük olur ayaðýna akýlsýz baþ,
Gözlerinden akar yaþ.
Çevirir yönünü Konya’ya,
Boyun büker Mevlana’ya.
Kestirir ineði kasaba,
Etinden de yerler doya doya.
Meraklanýr adam, bu iþe:
-Hacý Bektaþ’a götürdüm daha önce,
Geri çevirdi, dedi, benzer leþe.
Sizin kabulünüzdeki hikmet ne?
“-Biz kargayýz, Bektaþ þahin,
Onlar leþe konmaz, bilirsin.”
Diyerek verince cevabýn.
Tutar yolunu bu kez Bektaþýn.
-Sizin leþ diye yemediðinizi,
Hiç düþünmeden Mevlana yedi.
Nedir bunun sebebi,
Aydýnlatýn n’olur beni?
“-Bizim gönlümüz, kovadaki su,
Oysa, okyanustur Mevlana’nýn gönlü.
Týrnak kadar necis pisler bizi,
Lakin, kirletebilir mi ummaný?”
Dostlarýn gönlünde dost, güldür,
Dikeni görülmez.
Kusur aramak, adama züldür,
Ýnsaný yüceltmez.
MSG
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.