Gözü kör olmasın aşkın..

Aþkýn membaasý içimizdedir
Kimse aramasýn baþkasýnda
Kime nasýl bakarsak öyle görürüz
Bülbül gibi dut yemiþe dönüveririz..
Gözümüze pembe bir perde iniverir
Göremeyiz gerçekleri..

Bir bakarsýn içinden filizlenir duygular
Çiçeklenir, renklenir, bahar geldi sanýrýsýn..
Üzerine sevgi almak için konar arýlar
Tertemiz duygularý alýp kaçarlar,
Sen kendini hep sevildin sanýrsýn..

Yok edip içinde yaþadýðýn hayatý
Kurarsýn pembe panjurlu bir köþk gönlüne
Orada yaþamaya baþlarsýn belli bir müddet
Seversin hemde gururlu bir þekilde..
Ta ki kira günü gelince köþke
Afallarsýn birden bire, ulan noluyo derken
Dýmdýzlak kalýrýsýn sokak ortasýnda..
Dövünüp durursun, ‘ah sevmeseydim keþke’..

Gözü kör olmasýn aþkýn artýk..
Bu nasýl eziklik, baþýbozukluk..
Bile bile kullandýrmak kendini??
Aþkýn gözü kör olmasaydý eðer,
Herkes görürdü bu rezilliði..

Ulaþ Tuzak

Sosyal Medyada Paylaşın: