Hasret

Her gün küfrederek uyandýðým karanlýk mekanlar.
Yalnýzlýða sürüklenmiþ karanlýk içinde boðulan ülkem.
Gurbette de hasretim, içinde yaþarken de hasretim …
Ben sana, sen aydýnlýða hasretsin.
Vatanýmsýn sen uðruna canýmý feda edebileceðim,
Gurbetimsin, hergün özleyeceðim.
hasretimsin hiçbir zaman bitiremeyeceðim.
Her gece hüznümsün,
sabahlara kadar uðruna aðladýðým
ve sýðýnaðýmsýn her rüyada,
yokluðun ölüm gibi soðuk
senden uzak kaldýðýmda buz tutar bedenim
ürperir titrer tüm tenim
kara kara sakallar sarmýþ çevremi çember gibi
hem yokluðun hem de karanlýk ürpertir
farelerin cirit attýðý odam
fahiþelerin mekaný olmuþ sokaðým
Bilemezdim böyle tutulacaðýmý sana
nasýl baþladý ne zaman tutuldum
ne baþýný nede sonunu biliyorum yani
zaman su gibi akýp geçti o ilk görüþmeden bu güne
Nasýlda bekledim seni
anne olma telaþýnda bebeðini bekleyen hamile gibi
hem korku ile ürperip hem de heyecanla titreyerek.
nasýlda hasretim sana
Konya ovasýnda Temmuz ayýnda
sahursuz oruç tutan ýrgatýn
iftara beþ kala suya hasreti gibi…

Sosyal Medyada Paylaşın: