yüzümdeki kir deðildi yýkayacaðým sadece is kokusu dolmuþtu ciðerlerime duman altýydý þimdi kendime bile yabancý olan gözlerim
yalanlarýný döþerken yoluma v/edayla yanýyordum haberim bile yoktu ve haberin bile yoktu cehennemimden
Kerbela gibi yüreðim bir nefes molasýdýr kurþun gibi geceme yaðan Cezayir gözlerin kurt kapanýnýna ne vakit sýkýþsam bir maral zerafetindedir aklýma düþüþlerin puþt konaklarýnda sefa sürmedi ki hiç hayallerim o yüzden yoksuldur sana yazdýðým þiirlerim
ah ulan bir sanaydý diz üstü sürünüþlerim yüzümü döktüðüm bulvarlardan utanýrken suretim ki; yalanlarýna kurban ediliþimin þahitleriydi sokak itleri onlar da dilsizdiler