Yalnýzlýðýn karanlýðýna mahkum ederken beni Ýçinde piþmanlýklarla dolu anýlarda yaþýyorum Hüzünle yaðan bu yaðmurda yine tek baþýnayým Artýk aðlamakta istemiyordum! Ama kalbim buna yenikti, Yüreðim yeniden parçalanmýþtý terk ediliþinle! Evimin tüm yollarý sana çýkýyordu Sanki onlarda aðlýyordu yanmýþlýðýma Sensizlikle üstüme çöken umutsuzluðuma Çaresizdim!!! Ve artýk sende gitmiþtin çocuksu yüreðimden; Toz pembe düþlerimden… Biliyor musun? Yaðmur artýk daha þiddetli yaðýyor yalnýzlýðýma Rüzgar ise bir o kadar ürkütücü esiyor Sensiz mutluluk güvercini uçmuyor maviliklere; Öksüz býrakýlmanýn yasýný tutuyor canýný yakmak istercesine! Þimdi anlýyor musun? Sensizlik neden bu kadar zor geliyor Bu kalp sevginle çarparken soluksuzca Hüzne deðil,umuda bakmalýydý gözlerim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜLEYCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.