Nurlarla dostluk
Nurlarla dostluk
Ben gönlümün sizlere,dostluðunu sunayým,
Dostlarýmýn narýna,onlar ile yanayým.
Ben feryadý basarým,sen basýnca ateþe,
Senin mutlu gününde,bende kahkaha neþe.
Senin ile derdimi,paylaþmasý ne güzel,
Ýktizasý bu zaten,insansan ebed ezel.
Deðilsen ne diyeyim? elbet gülen derdime,
Ama uzak kalýrsýn,sen böyle Efendime.
Tutuþup yaþayalým,dertlerimiz el ele,
Yok ise heder olur,bu ömrümüz nafile.
Ben seni seviyorsam,Allah(cc) rýzasý için,
Ser vermeye hazýrým inan ki senin için.
Yoksa hayatýn geçer,gam ve keder içinde,
Günlerin üzüntülü,hepsi ayný biçimde.
Hay haþamet iþine,ömer gecer su gibi,
Sadece bir AN olur,seherde uyku gibi.
Benim insan sevgimin,sadece bir boyutu,
El ele veremezsek,yýkamayýz taut’u.
Milyorlarca insanýn,içinde yalnýz kalmak,
En büyük ýzdýraptýr,Dünyada dost suz olma.
Bir þehri Ýstanbul ki,insan seli adeta,
Burda insan mecburdur,birlikte saltanata.
El ele vermek için,sakýn geç kalmayýnýz,
Nurlarý rehber edip,gerçek kardeþ olunuz...
04.01.1992
congeri
Ömer Çetinkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.