Geceler boyu bekledim. Sessizliði dinledi kulaklarým. Bir çýtýrtý aradým sonsuzlukta, Ayak seslerini arayýp durdu Yüreðim boþluklarda. Gelmeyeceðini bile bile Yinede bekledi yüreðim. Perdeme sarýlýp aðlarken Yaðmurlar yaðdý caddelere. Pencereden sarktý yüreðim olabildiðince. Yaðmurla yýkadý gözyaþlarýmý. Zaman hiç durmadan tik taklarýyla Vururken sonsuzluða. Ben sadece bekledim Ufuklarý izledi gözlerim…
Gün geçti… Hafta geçti… Ay geçti… Yýl geçti… Yýllar birbirini kovaladý.
Gözyaþlarým durdu, akamaz oldular artýk Bütün gücü tükenmiþti bedenimin, O son güç olan aðlamayý da yitirmiþti ruhum. Yoktu artýk duygularým Sökülüp alýnmýþlardý benden Parça parça darbelerle…
Hatýrlýyor musun sen gitmeden önceki Beni… O masum, sevecen yüzümü Güldüðünde bütün olumsuzluklarý unutuveren Hiç sayan beni… Deli dolu yaþamýyla herkesin imrendiði, Ama herkesin yaþayýþýmý küçümsediði. Benim ne insanlarý ne de yokluklarý takmayýþlýðýmý. Kendimce kendi kurduðum hayallerin içinde yaþayýþýmý. Hatýrlýyor musun bunlarý kalpsizim…
Þimdi görsen halimi; Ne masumluk nede sevecenlik, Sadece ölüm kokuyor benliðim. Beni bu halimle görmeni istiyorum kalpsizim; Bir ýþýltýyý nasýl karanlýða çevirdiðini, Nasýl kýrýp gittiðini bütün güzelliklerimi. Ýstesem de yine gelmeyeceksin Biliyorum… Ben de beklemiyorum artýk… Hani olurda gelirsin, Görürsün beni… Sakýn ama sakýn ha gösterme bana kendini, Bu gözler seni görürse eðer yine baþa dönecek her þey, Bedenim yine bulacak ufacýk bir güç, Ve yine akmaya baþlayacak gözlerimden yaþlar… Ve sen yine gideceksin kalpsizim, Ben yine bekleyeceðim. Çünkü hiç anlamayacak bu kalp Senin benden gittiðini. Ve sen de hiç anlamayacaksýn Seni ne kadar dipsiz sevdiðimi Ve ne çok beklediðimi… Gecelerce gözlerimden akan yaþlar yüzünden Uyuyamayýþlarýmý… Bilmeyeceksin kalpsizim, Ben dudaklarýmý mühürledim, Gelsen de duymayacaksýn benden, Ne nefret kusan sözcükler ne de bir hoþ geldin… Boþ gözlerim yetecek sana!!! Bak ben yine kaptýrdým kendimi; Gelebilme ihtimalini düþündüm, Konuþmayacaðýmý, sadece bakacaðýmý Yine kandýrýlýþlarda kalbim beynimi…
Gelmeyeceksin benim olmayacaksýn, Bunu inandýrmalý beynim artýk kalbime. Kalbimin her köþesini dolduran sen, Her akamayan gözyaþý sen, Ýçimde hapsolmuþ, defalarca kilitlenmiþ, Anahtarlarý yutulmuþ, sindirilmiþ… Çýkýþýn yok bu bedenden Bütün çýkýþlarýn mühürlenmiþ… Ölmek, ölmek, ölmek… Ölmeye cesaret edemeyiþim Býrakýp gidemeyiþim bu sensizliðin verdiði hazzý, Acýdan zevk alýr hale geldim. Yokluðun da mazoþistliðin zevkini tattým… Lanetledim kendimi, kendi ellerimle Ruhuma vurduðum her hançer darbesinde Sen aktýn içime içime bütün soðukluðunla Hücrelerim titreye titreye dona dona Gözlerim sadece nefret kusuyordu Dünyaya…
Sosyal Medyada Paylaşın:
mustafa ali gökçe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.