Geceydi; güneþ gökyüzü ile öpüþmesini bitirmiþ sineye çekmiþti kendini, bir dahaki buluþmaya dek... Nefes almaya çalýþtýðým dört duvar arasý Pokemonlarla süslüydü... Her bir saniyeyi vurgulayan tik tak sesi bilinmezliði vurguluyordu sanki... Geceydi ; dýþarda yaðmur , odada Pokemonlarla birlikte tik tak sesi... Peki ben nerdeydim ? Bir çocuðun diyarýna sýðýnmýþ olmalýyým... Evet ya bir çocuk, Pokemonlarla renklendirilmiþ !.. Peki ben neden burdayým ? Ve nerde olmalýyým? Ya sen küçük çocuk ? Mekanýný bana teslim etmiþken, sen nerdesin? Neydi ki hayata dair yaþananlar ?.. Tik taklar kulaðýmda, yüreðimde karanlýk, etrafýmda Pokemonlar... Ve gece !.. Ben buraya ait deðilim çocuk ! Hayat karmaþasý sürükledi beni buralara... Bu gece buradayým, teþekkürler sana !.. Oysa rahatsýz etmek istemezdim seni, ben nasýlsa bulacaðým yolumu. Sen rahatýný bozma çocuk ! Yüreðimde sýzý, gözlerimde korku, kafamýn içinde sorular, Pokemonlarla dolu dört duvar arasýnda, her saniye tik taklayan sesle, bilinmezliklerimle baþbaþa... Oysa Rahatsýz Etmek Ýstemezdim !.. Sosyal Medyada Paylaşın:
aysa Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.