O L D U M ...

Sevgiler büyüttüm gönül bahçemde
Çiðdem oldum, nergis oldum, gül oldum.
Ümitler baðladým yürek bohçamda
Hasret kývýlcýmý yaktý kül oldum.

Varlýðý ruhuma yegâne eþti
Gizlenen hayaldi, arzuydu, düþtü.
Anladým tükenen bir ömür boþtu
Damlalara muhtaç ýssýz çöl oldum

Ülfetiyle beni hayran býraktý
Aslý’dan Þirin’den bin beter yaktý.
Tayfun gibi esti, sel gibi aktý
Bazen sahra oldum, bazen göl oldum.

Bitmeyecek sandým karakýþlarým
Ýki yanaðýmda süsüm yaþlarým.
Sonu geldi derken tekrar baþlarým
Kendini unutan garip hâl oldum.

Maddeden manaya sürülmüþ iken
Her mevsimde sýrrý görülmüþ iken
Kökleri derinde örülmüþ iken
Gövdeyi arayan güçsüz dal oldum.

Gülþen’im, “deryalar az gelir” der dim,
Öyle tarifsizdi hicraným, derdim.
Sonsuzlukta gerçek aþkýma erdim
Sýdk ile baðlanan sadýk kul oldum..

Miyaser GÜLÞEN














Sosyal Medyada Paylaşın: