Kara kaplý lügatlerde ‘aþk’tý adýn…
Her dilde, her yerde, her köþede seni anlatýrdý…
Baharý yaþatýr, gülleri andýrýr, mutluluðu yaþatýrdý…
Sessizliði yýrtan bir çýðlýktý adýn…
Umutsuzdu… Ama adýndý…
Yokluðunda adýnla dertleþirdim…
Sessizce geçerdi zaman… Belki anlamsýz, belki zamansýzdý…
Ama; adýndý kendisine kazandýrýlan anlamlarýn sahibi…
Ne zaman yaðmur yaðsa; gökyüzüne rengârenk adýn kazýnýrdý…
Ne zaman gökkuþaklarý güneþle dansa baþlasa; renklerini adýn verirdi…
Hayatýn anlamýný karþýlardý her sabah adýn…
‘günaydýn’ demeden önce adýný anardým…
Daha neler anlatsam sana adýnla baþlayan;
Baþlasam anlatmaya; kelimeler kifayetsiz, ömür ise kýsacýk kalýrdý…
Yaþamýn ta kendisiydi adýn…
Ne zaman di uçmak istedin altýn parmaklý yüreðimden;
O zaman adýnýn anlamý da deðiþti…
Ayrýlýk, hasret, ölüm oluverdi adýn…
13,08,2002
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.