KALEMİM KIRIK...

Dün gece yine yalnýzdým

Yine eksikti bir yaným

Þiir çekti caným

Kurdum çilingir soframý


Bir, iki…

Dökünce mýsralarýmý

Hey deli gönlüm,

Hey gözünü sevdiðim,

Hey Þiir’de can bulan garip Þair, yaz

Aþk ile yaz, yaz ki

Ah ile tükenen ömrüne

Mýsra mýsra can gelsin…


......


Uzaklarda þimdi sevgili

Elleri ellerimde

Birlikte tutuyoruz yarýnlarý

Gözleri kocaman

Gözleri umut

Gözleri yüreðimi okþuyor

Birlikte seyrediyoruz mutlu çocuklarý

Yarýnlara bakýyoruz

Çiçek açmýþ Kardelenler…


….

Van’da

Bir gelin baþý süslüyor sevdiðim

On yedisinde ölüme yoldaþ

Yaz Þair’im, yaz

Yavaþ yavaþ

Mýsra mýsra yaz

Yaz ki,

Utansýn ölüm

Utansýn töre denen zulüm…



………

Kanýyor ellerimiz

Yanýyor yüreklerimiz

Sancýlar içindeyiz

Her birimiz bir yanda

Kýrýk sevilerdeyiz

Ah ateþ,

Ayrýlýk yangýn

Þimdi bir yangýn yerinde

Alevler içindeyiz…


.......


Seni özlüyorum yar

Beyazlar içinde

Zilha gelini görüyorum

Hiç yakýþmamýþ ölüm...

..........

Soframa bereket girmiþ sanki

“haberin var mý” diyor Ahmed Arif

“kimi sevsem, sensin” diyorum

Attilâ Ýlhan’dan

Can baba’dan

Nazým ustadan okuyorum...


….

Kesmiyor,

Kesmiyor caným, kesmiyor

Hüngür, hüngür aðlýyorum

Ölesiye doluyum bu akþam

Kýrýyorum kalemimi

Ölümü yazdý diye

Ve son bir mýsra daha

Seni yazmak istiyorum…


......

Gözyaþlarýný siliyorum bütün çocuklarýn

Kalemim kýrýk,

Kalemim kýrýk iþte

Haykýrýyorum

Se-ni se-vi-yo-rum…



Mehmet Sabri Kýlýç











Sosyal Medyada Paylaşın: