Eski ahþap yalýnýn penceresi açýldý,
Bir çift yeþil, kor gözün hüznü ufka saçýldý.
Taþ plâktan ruhu saran naðmeler dökülürken,
Yakýyordu anýlar, eskiye götürürken...
Gönlünün sayfalarý koparken yaprak yaprak,
Ýstanbul kokuyordu her taraf, çimen, toprak.
Anarken gençliðini, yandý gönül telleri,
Gülabdânlar tutardý, beyaz zambak elleri.
Merdivenden salýnýp, uçar gibi inerdi,
Mor salkýmlý bahçeye mis kokusu sinerdi.
Erenköy dile gelir, aðaçla konuþurdu,
O âhu gözler dalar, mehtapla seviþirdi.
Güzelliði Ýstanbul, ruhu Ýstanbul’a eþ,
Görenin yüreðine doðardý sanki güneþ.
O nârin bileðine, yosunlu taþ basamak,
Mahcup bir edâ ile, bakardý hep kaçamak.
Denizin dalgalarý, dalgalý saçlarýnda,
Ýstanbul yýldýzlarý minik avuçlarýnda...
Eski ahþap yalýnýn penceresi kapandý,
Bir çift yeþil göz yine, yine mâziyi andý.
Ruhlarýn sanki yanýp, inliyordu nefesi,
Kubbelerden göklere yayýldý ezân sesi...
Ýstanbul yavaþ yavaþ bir tüle bürünüyor,
Ufuklar boydan boya Ýstanbul görünüyor...
Hâlenur Kor
2001 – Ýst.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.