İSTANBULU DİNLİYORUM

ÝSTANBULU DÝNLÝYORUM

“Ýstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalý”
Ne kadar da deðiþmiþ Kadýköy, Küçükyalý
Yedi tepe dizilmiþ birbiriyle sýralý
Ey Ýstanbul sen misin þehirlerin kralý

Ýstanbul’a vardýðýmda batýdan doðdu güneþ
Peþinden kalabalýk mahþerdekine eþ
Çevreye þöyle baktým her tarafým týpký leþ
Yok öyle köydeki gibi hava beleþ su beleþ

Ýstanbul’a bakýyorum sanki bir baþka þehir
Bakýp þaþýrýyorum nasýl deðiþmiþ devir
Batý hastalýðýyla her taraf sanki revir
Yeter artýk bakamam artýk sayfayý çevir

Ýstanbul’u dinliyorum sesler gelir çapraþýk
Kâfiri müslümana, yerli yoza karýþýk
Gecesi gündüzü yok her daim her yer ýþýk
Ýlçe ilçeye, köy köye, semt semte yapýþýk

Ýstanbul’u düþünüyorum kararýyor gözlerim
Boðazýma düðümlendi övücü o sözlerim
Anlaþýlmaz bir týlsým zannetmem ki çözerim
Bu þehirden ayrýlsam eminim ki özlerim

Ýstanbul’a bakýyorum bana tuhaf geliyor
Alýyor insanlarý elek gibi eliyor
Beynimi kýrk yerinden matkaplarla deliyor
Bir kuzu derinlerde ta derinde meliyor

Ýstanbul’u düþünüyorum nefes alamýyorum
Ecdadýmýn baþkenti deðil bu þehir diyorum
Aradýðým havayý artýk bulamýyorum
Bu þehirden bir an önce ayrýlmak istiyorum

Ýstanbul’u dinliyorum sadece dinliyorum
Ara sýra hafifçe, sessizce inliyorun
Mezarýmý kazmýþým hepten derinliyorum
Ýstanbul’u dinliyor, dinliyor, dinliyorum

Ýhsan POLAT 16.07.2008. Ýspir

Sosyal Medyada Paylaşın: