Yakamoz gülüþlerin canlanýrken deniz gözlerinde,
Güneþe kara çaldým özleminde.
Uslanmadý,utanmadý yokluðun yaðlý ip ilmeðinde.
Arsýz arsýz çalarken varlýðýndan düþlerim,
Yýldýzlar uyuyordu yastýðýmda her gece,
Gözlerin diye.
Yokluðun en büyük yoksulluðumdu aslýnda,
Yere göðe sýðdýramadýðým sevdamken sen.
Varlýk içinde yokluktu anlayacaðýn.
Her þeyimdin ama hiç olmayanýmdýn.
Senden sonra serçeleri hep aðlarken yakaladým.
Kanatlarý da kýrýktý.
Maðrur þarkýlar yankýlanýyordu ötüþlerinde.
Ve,
Kýrýktý aðaçlarýn bütün dallarý.
Serçelerde yuvasýz ben sensizdim.
Bütün sevinçlerimiz yapmýþtýk aðýtlý þarkýlarý.
Kara dumanlý tren düdüðüne sakladým hep geliþlerini,
Uzaktan hep hoþ duyardým düdük seslerini.
Dýþý seni,içi beni yakar misali anlayacaðýn.
Göz yaþlarým raylara ray olurdu hep,
Ah bir dili olsa da konuþsa banklarýn.
Ýçimde ki umutlarý olduðun þehre gebe býrakmýyorum artýk,
Döneceðin yok senin.
O serçelerin kanatlarýnda kýrýlmýþtý hatýrladým.
Þimdi hayalin elimde bir resim hem de yýrtýk,
Bir kenarýný da sigaramla yaktým.
Anlýyorum ki be yürek nafile bekleyiþlerde,
Vuslat sararan her takvim yapraðýnda ölmekte,
Ben seni beklerken ölmekte.
Zaman saçlarýmda hep güz,
Yanaðýmda dinmeyen pýnardan iki göz.
Kal olduðun yerlerde,
Artýk dönme……
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.