KAYBEDEN GÖNÜL

Ýçimde yangýnlar,volkanlar her dem,
Gece DENÝZ maviliðinde bu bendeki matem,
Tükenir bu periþan ömrüm dil iþinde el iþinde,
Gönül kendine gülmeyecek bir sevda peþinde…

Ýçimde hýrçýnlaþýr deli dalgalar,
Ruhum çarmýha gerildi,masum bir ömür aðlar.
Ne yaptým ki ben sevmekten baþka söyleyin
Hangi kaybýma üzülüp aðlayayým,
Hangi sevdaya ben gönül baðlayayým…

Âh güvendiðim daðlar tutunduðum dallar ah!
Harmanýma köz düþtü kavurdu taneleri,
Dost bildiklerim çoktu ama hep seyrettiler,
Kül oldular birer birer gönül sarayýmýn haneleri…

Söndürdüm yýldýzlarý aya kafa tuttum;
Âlemi tehdit ettim çaða ferman yolladým.
Verin aldýklarýnýzý verin sevgimi verin büyük aþkýmý,
Susun siz yarasalar! yýrtýl sende karanlýk,
Feryadým yeri göðü inletti yankýladý
Sessizlik çöktü bir an yine benim DÜNYAM sallandý…
Kelâmi AKDEMÝR (28 mayýs 2009)


Sosyal Medyada Paylaşın: